Art Dorado Curaçao!

De eerste foto waar Venus op te zien is, is wel meteen spectaculair met al die wolken. Maar even later waren die wolken niet meer zo leuk, want… enfin, het vervolg is bekend…

Het begin was veelbelovend, maar al snel dook een megawolk voor de zon. En Venus…

Maar zeker om te fotograferen was het al de moeite waard.

De thumbnails van de transit in een wat groter formaat:

De hele serie foto’s is inmiddels ook beschikbaar. Het zijn de laatste foto’s uit de serie, vanaf het moment waarop de zon weer tevoorschijn komt.

Dit zijn ze in het klein:

Ik heb hem gezien!!
Ondanks de enige wolk in de lucht die natuurlijk net op het grote ogenblik voor de zon schoof…
Op Curacao zou de transit van Venus slechts minder dan een half uur zichtbaar zijn, vlak voor zonsondergang. Het wachten was dus op de laatste tien minuten, als de zon net voor het ondergaan zoveel felheid verliest dat je er zonder zwart glas foto’s van kunt maken.

Ik zat dus in de startblokken, fototoestel schietklaar. Alvast wat proefjes, helaas alleen maar wit met hier en daar een klein stipje. Nog even geduld dus, tot die ene wolk roet in het eten gooide.
Ik had mijn camera al weggezet, helemaal teleurgesteld, toen ik toch nog even naar buiten keek en ACTIE, want daar zag ik de zon net tussen twee wolken tevoorschijn komen.

58 Foto’s later was de zon echt verdwenen. Nog een laatste fotootje van de grijsgewolkte lucht, maar wel mooi Venus in transit voor de zon langs vereeuwigd, letterlijk, voor de komende 114 jaar!

Venus is an de rechterkant duidelijk zichtbaar.
Onderin, wat links van het midden, is ook nog een zonnevlek te zien.

De zon daalt snel, maar Venus blijft duidelijk in beeld.
De transitbaan van Venus is nauwelijks waarneembaar;
daarvoor is het fenomeen te kort boven de horizon.

Klik op de foto’s voor een grotere versie.

Het regenseizoen is dit jaar letterlijk met de deur in huis gevallen. Een onverwacht ruwe zee zaterdag, de wind 180 graden gedraaid en veel regen.

Zondag werd het weer wat beter, hoewel het nog steeds af en toe  flink kon waaien uit de verkeerde hoek.

Even kijken naar het weerbericht van maandag en mijn mond viel open van verbazing: wat zat daar aan te komen, terwijl hier op Curacao de zon stralend scheen met een strakblauwe lucht als uitzicht?

Onweer op komst dus, wat resulteerde in weerwaarschuwingen, een heuse persconferentie van de premier en vaak even naar het weer kijken.

Wat viel er allemaal te zien?
In ieder geval dat het er verschrikkelijk dreigend uitzag:

Nummer 365 is geplaatst!

The sunshot-project heeft een jaar geduurd. De eerste zon-foto plaatste ik op 1 maart 2010, nummer 365 op 28 februari 2011.

De motivatie was mijn groeiende aantal zonsondergangfoto’s op Curacao. Gezegend met een mooi uitzicht zie ik bijna elke avond de zon ondergaan. Geen enkele keer hetzelfde. Nooit! Sterker nog, soms maak ik van één zonsondergang zulke verschillende foto’s, dat het moeilijk te geloven is dat ze allemaal in een half uurtje tijd zijn gemaakt. Publiceren bleek een tweesnijdend zwaard: ten eerste kon ik mijn mooiste foto’s kwijt op het internet, maar nog leuker was dat ik weer een excuus had om zon-foto’s te blijven maken.

Een jaar is een mooie periode om de dagelijkse plaatsing van een sunshot te stoppen. Natuurlijk zal er van tijd tot tijd een zonsondergang bijkomen; ook na een jaar komen er nog altijd zonsondergangen voor mijn lens die nog net even spectaculairder zijn dan alles wat ik tot nog toe heb gefotografeerd. Dat zal echter niet meer elke dag gebeuren. Maar zowel de oude als de nieuwe sunshots zijn allemaal te vinden onder het kopje sunshots rechtsboven.
Dus, wat de sunshots betreft: tot de volgende zonsondergang!

Toen wij nog in Nederland woonden, wat lijkt het lang geleden!, hadden we maar één vakantiebestemming: Suriname.
Tropisch regenwoud, midden in de longen van de wereld, tijdens het koken gooi je een peperzaadje uit je keukenraam en een maand later pluk je verse pepers uit je tuin.

Dat we gingen emigreren, verbaasde niemand, maar dat het Curaçao werd, daar begrepen sommige van onze Surinaamse vrienden en kennissen he-le-maal niets van.
Eentje was totaal verbijsterd toen hij het nieuws hoorde en riep uit: “Curaçao??? Wat moeten jullie   dáár nou? Je hebt daar alleen maar geiten en cactussen…”

blauw reikt mijn blik door de horizon

de zee is nooit de zelfde
maar soms, soms vaker, treft de aanblik me tot diep in mijn ziel
de ruimte
de stilte
zo oneindig
zo blauw

zo zee

de rust... de ruimte...